نن گلدین (Nan Goldin)؛ بیان تصویری خاطره ها و حقایق زندگی روزمره

نن گلدین در دوازدهم سپتامبر 1953 در واشنگتن متولد و به عنوان یکی از مشهورترین عکاسان معاصر امریکایی شناخته شد. عکس های مشهور وی اغلب به صورت اسلایدهایی در جشنواره های سینمایی به نمایش درآمد. این هنرمند عکس هایی را خلق می کرد که گاه بدون توجه به لرزش دوربین، کادربندی و فلاش مناسب خلق می شد؛ او با نگرشی متفاوت به خلق آثار می پرداخت و همواره تلاش می کرد که لحظات تلخ و نگران کننده ای که در محیط اطرافش وجود داشت را بدون سانسور و با وضوح کامل و با صداقت به نمایش بگذارد. بیشتر آثار گلدین داستان ها و روایت های تصویری از اجتماع دهه 70 و 80 میلادی امریکا است. روایتی از سوژه های انسانی و داستان زندگی آنها که با صداقت و صراحتی مثال زدنی به آن می پرداخت.

در سن یازده سالگی خواهرش را بر اثر خودکشی از دست داد و این حادثه تاثیر عاطفی سنگینی بر وی گذاشت. حتی می توان نشانه های مالیخولیایی را که در آثارش قابل مشاهده است به دلیل این اتفاق ناگوار در زندگی او و تاثیر منفی آن دانست. در پانزده سالگی وارد عرصه هنر و عکاسی شد و عکس های سیاه و سفیدی را از دوستان و محیط زندگی خود ثبت کرد. به گفته خود هنرمند، ترس از بین رفتن و فراموش کردن خاطرات خواهرش، او را به سمت هنر عکاسی سوق داد و معتقد است که هنر عکاسی به او کمک کرد تا بتواند با این اتفاق کنار بیاید. او در نوجوانی خانه را ترک و به منظور عکاسی در حوزه مد به مدرسه هنر رفت تا عکاسی را فراگرفته و در آن فعالیت کند. اولین عکس های وی در زمان نوجوانی با عنوان «مردان زن نما» ثبت شد.

عکس های او در بسیاری از جشنواره های عکس و فیلم ارائه و به نمایش درآمد. او همچنین جوایز بسیاری را در حوزه هنر عکاسی به دست آورد؛ از جمله جایزه هاسلبلاد؛ این جایزه برای انتشار کتاب «لبخند زیبا» گلدین به او داده شد که در سال 2007، شامل تصاویری از آثارش در پنج دهه فعالیت او می باشد. گلدین در دوران تحصیلش به چاپ سیباکروم علاقه پیدا کرد و بعد از اتمام دانشگاه به نیویورک رفت و به این شیوه پرداخت.

گلدین در سن 33 سالگی یکی از شاهکارهای هنری خود را خلق کرد؛ در این تصاویر وی به توصیف بصری زندگی در آن دوره و همینطور توصیف هم نسل های خود پرداخت. اولین نمایشگاه خود را در سال 1973 در بوستون برگزار کرد؛ یکی از مجموعه عکس های وی، عکس هایی است با عنوان «تصنیف وابستگی جنسی» که با حضور در محافل پانک ها بین سال های 1978 تا 1996 به ثبت رساند؛ این اسلایدهای تاثیرگذار به دنبال هم و مسلسل وار روی پرده همراه با موسیقی راک اند رول به نمایش درمی آمد که مفاهیمی همچون روابط جنسی، خشونت خانوادگی، سوء مصرف الکل و مواد مخدر را در 700 تا 800 تصویر به همراه داشت.

نن گلدین عکس هایی از جزئیات لحظات خصوصی و صمیمی زندگی خود، دوستانش، زوج های عاشق، همجنس گراها و افراد معتاد گرفت. ثبت این تصاویر او را به عنوان عکاس مستقیم زندگی در دوسالانه ویتنی معرفی کرد؛ مجموعه 130 عکس آن جمع آوری شد و به شکل کتابی ارائه گردید. او به عنوان عکاسی شناخته می شود که به مستند سازی زندگی خود پرداخت؛ وی حتی دورانی را که در بیمارستان توانبخشی بود نیز تجربیات تصویری خود را ثبت کرد. عکس های او به شدت صریح به درونیات و روزمرگی ها می پرداخت و نگاه متفاوتی بود به اتفاق ها و شرایط اجتماعی انسان هایی که در جامعه و زمان وی زندگی می کردند.

گلدین در طول دوران فعالیت هنری خود مجموعه ای از تصاویر جوانان ژاپنی را به ثبت رساند؛ همچنین وی به عکاسی منظره نیز پرداخت که آثار درخشانی مشابه هنر دوره رمانتیک به شمار می رود. او مجموعه عکسی را به صورت خودنگاره خلق کرد؛ این خودنگاره در محیط ها و زمان های متفاوتی عکسبرداری شد که بیان کننده زندگی روزمره این هنرمند در مکان ها و حالت های متفاوت است. بسیاری از آثار او را می توان به عنوان خاطره ای تصویری یاد کرد که به صورت عمومی به نمایش درآمد و می توان دوربین را بخشی از زندگی روزمره وی دانست که همواره به همراه داشت و به مستندنگاری می پرداخت. گلدین در یکی از عکس هایش با چشمانی کبود، رابطه عاشقانه خشونت آمیز خود را به نمایش گذاشت؛ او عنوان این اثر را «نن بعد از کتک خوردن» نامید. وی بسیاری از آثارش را با مفهوم سوء استفاده جنسی و کمبود صمیمیت خلق کرد که بسیار کم به آن پرداخته شده بود و از نظر گلدین این موارد شرایط ناگواری را در روابط ایجاد کرده است که می بایست به آن پرداخت و به نمایش گذاشت.

او با شیوه ارائه آثارش مرز میان عکس های هنری و عکس های خودمانی را حذف کرد؛ همچنین وی مواردی را در آثارش مطرح کرد که تا پیش از آن مورد توجه در آثار هنری قرار نگرفته بود و یا بیان آنها تابو به شمار می رفت؛ به طور کل این هنرمند در طول زندگی هنری خودش به موضوعات متنوع و متفاوتی در باب عکاسی پرداخت.

او به عکسبرداری از محیط هنری و روشنفکرانه غیرمعمول می پرداخت؛ گاه می توان عکس های وی را فی البداهه نیز دانست. یکی از نمایشگاه های وی با عنوان «من آینه تو خواهم بود» در موزه ویتنی امریکا برگزار شد و از دیگر نمایشگاه های وی می توان نمایشگاه عکس در مرکز پمپیدو در پاریس، گالری وایت چپل در لندن، موزه هنرهای مدرن در ریودوژانیرو و موزه لوور نام برد. وی مجموعه عکس هایی از تخت خواب های خالی و به هم ریخته ثبت کرد و از آنها با عنوان پرتره هایی از غیاب نام برد و در عین حال به بیننده توهمی از حضور را القا می کرد.

گلدین از اعتیاد، بلایای آن و تاثیرات منفی اش بر زندگی تصویر برداری کرد و به شیوه خود با این مشکل اجتماعی به مخالفت پرداخت؛ عموما عکس های او همراه با توضیحاتی درباره هویت و داستان سوژه های انسانی اش بود که تصویر و روایت های موجود در آن را تکمیل می کرد. نن گلدین به عنوان یکی از چهره های تاثیر گذار سال 2022 در نشریه تایمز معرفی شد. او درباره کارهایش این موضوع را مطرح می کند که: کار من همواره برآمده از عشق و همدلی بوده است.