تریسی امین؛ خالق آثاری حزن انگیز

تریسی امین در سال 1963 در لندن به دنیا آمد و به همراه مادر و برادرش دوقلویش در جنوب شرقی انگلستان بزرگ شد. وی در کودکی با مشکلات زیادی مواجه شد؛ کسب و کار خانواده اش دچار شکست شد و آنها با مشکلات مالی بسیاری مواجه شدند؛ علاوه بر این مشکل در سن 13 سالگی مورد تجاوز قرار گرفت و این مساله آسیب زیادی را به تریسی وارد کرد. او در 18 سالگی باردار شد و سقط جنین کرد؛ همین اتفاق در سن 20 سالگی او نیز اتفاق افتاد. این اتفاق های ناگوار الهام بخش بسیاری از آثار او شد. در سال 1980 با تلاش زیاد برای دوره طراحی در کالج مدوی پذیرفته شد؛ سپس وارد کالج هنر میدستون شد و خودش را وقف نقاشی کرد. در پایان دهه 1980 به دلیل سقط جنین دچار افسردگی شد و این اتفاق باعث شد نقاشی کشیدن را متوقف کند تا حدی که نقاشی های خود را از بین برد. پس از اتمام این دوره، در سال 1987 برای ادامه تحصیل وارد کالج سلطنتی هنر لندن شد. تریسی در ابتدا تحت تاثیر اگون شیله و ادوارد مونش بود. تریسی با چیدمان ها و هنر چند رسانه ای اش معروف است که تجربه ها و زندگی خود را بازگو کرد.

«بازنگری در روح» نام یکی از مجموعه آثار وی است که شامل برگه های قاب دار کاغذ یادداشت آبی است که تریسی بر روی آنها متنی شاعرانه نوشته و لحاظ مهم زندگی اش تا 13 سالگی را بازگو کرده است. در دهه 90 تریسی کار بر روی پارچه را آغاز کرد و اولین نمایشگاه انفرادی خود را در سال 1993 در گالری مکعب سفید لندن برگزار کرد که شامل پتوهای بزرگ با کلمات و عبارت های گویا و رسواکننده بودند؛ در این کارها تریسی تلاش داشت مخاطب را در مورد احساسات و حقایق زشت آگاه سازد. این پتوها دارای رنگ های سرزنده ای هستند مملو از انرژی و حتی اشتباهات املایی. نگارش عبارت هایی با غلط املایی به پیام ها اهمیت بیشتری داده و آنها را ماندگار تر و قدرتنمدتر می کند. اولین لحاف امین در مجموعه خصوصی هتل بین المللی قرار دارد؛ امین روی این لحاف نام اعضای مهم خانواده و مکان هایشان را نصب کرده و حتی بخش هایی از زندگی مشترکش را با متن دست نویس به صورت داستان مطرح کرده است. تریسی حروف بزرگ را که از نمد بریده شده بودند به همراه پارچه ها رنگی، گل های چاپ شده و متن دست نویس بر روی پتوی پشمی قدیمی می دوخت و شکلی از کلاژ را به وجود آورد و مفهوم هنر سنتی لحاف دوزی را به عرصه ای برای ابراز خشم تبدیل کرد.

یکی از اثار پرحاشیه تریسی امین با نام «همه کسانی که تا به حال با آنها خوابیده ام» در سال 1995-1965 ارائه شد که به شدت توسط مردم محکوم شد و آن را روایتی بی شرمانه از زندگی خصوصی هنرمند توصیف کردند. در صورتی که علاوه بر شریک های جنسی تریسی نام برادر دوقلوی او، والدین و دو فرزند متولد نشده اش نیز دیده می شود و در کل نام 102 نفر را ذکر کرده است که با آنها ارتباط داشته است؛ وی با این اثر مفهوم گسترده ای از نزدیکی را با چادر مربع آبی نمایش داد. این چادر الهام گرفته از غارهای پوسته گذرگاه در مارگیت بود که تریسی در کودکی مجذوب آن شده بود؛ هنرمند در کف چادر عبارت «با خودم، همیشه خودم، هرگز فراموش نمی کنم» نوشته شده بود.

اثر دیگر تریسی «تختخواب من» نام داشت که در سال 1998 به نمایش درآمد؛ این اثر شامل تختخوابی به هم ریخته با ملحفه ای کثیف بود؛ در کف اتاق اشیایی نظیر بطری خالی، لباس ها، ته سیگار و غیره دیده می شد. این اثر برشی است از زندگی تریسی امین بعد از فروپاشی رابطه عاشقانه اش. این اثر یکی از آثار مهم در جنبش هنرمندان جوان بریتانیایی به شمار می رود و در مطبوعات نیز بسیار از آنها سخن گفتند. این اثر توسط بزرگ ترین کلکسیونر هنرهای معاصر، چارلز ساعتچی خریداری شد.

 

 

تریسی امین در سال 2008 به همراه مری مک کارتنی عکاس عکسی را به نمایش گذاشتند که در آن تریسی لباس فریدا کالو را به تن کرد و آرایشی که مختص به این هنرمند بود را انجام داد. تریسی اشتراکات زیادی بین خود و فریدا کالو حس می کرد زیرا که فریدا کالو اولین نماد فمینیسم در هنر قرن بیستم بود و تریسی نیز فمینیست اصلی هنر امروزه. علاوه بر این هر دو هنرمند هنر خود را بر اساس بیوگرافی و زندگی شخصی خود شکل دادند و همین طور مشترکاتی در زندگی خصوصی آنها دیده می شد.

«خاطره لمس تو» مجموعه اثر دیگر این هنرمند می باشد که در گالری خاویر هافکنز به نمایش درآمد؛ در این نمایشگاه حدود 90 اثر از نقاشی، مجسمه های برنزی، نوشته های نئونی و ویدئو به چشم می خورد. در این مجموعه هنرمند از درونی ترین عواطف شخصی به صورت های مختلف سخن می گوید. مجسمه مادر نیز یکی دیگر از آثار تریسی است که از برنز و در ارتفاع 9 متر ساخته شده بود؛ این مجسمه 18 تنی در موزه آیلند شهر اسلو مقام اول را کسب کرد. این مجسمه که یک زن برهنه است، زانو زده و کودکی نامرئی را به آغوش گرفته است. تریسی در سال 1999 با اثر تختخواب من نامزد جایزه ترنر شد و در سال 2004 نماینده بریتانیا در بینال ونیز بود؛ در سال 2012 نشان افتخار امپراتوری را دریافت کرد.